Kategoria: Bez kategorii

Wczoraj rano obudził mnie sms. Dostałam go od mojego syryjskiego przyjaciela Jawada, którego poznałam gdy bliski śmierci siedział kolejny tydzień w lesie na polsko-białoruskiej granicy. Teraz jest już bezpieczny. Wrócił do kraju i udało mu się razem z rodziną przedostać do Jordanii. Napisał mi: „Boję się o ciebie!”. Byłam zaskoczona, myślałam, że to pomyłka. Nie wiedziałam jeszcze co się stało. Gdy zapytałam „Dlaczego?” – odpisał: „Z powodu inwazji na Ukrainę. Ten szalony Putin nie zatrzyma się na Ukrainie”. Czyżby role się odwróciły? Teraz Jawad przebywa w bezpieczniejszym kraju? Zaczęłam przeglądać Internet i zrozumiałam co się dzieje. Wojna. Wojska rosyjskie zaatakowały Charków, Kijów, Odessę. Pod ciężkim ostrzałem znajduje się Mariupol. W nalotach zginęło już kilkaset osób. Myśli pobiegły do znajomych, którzy mają rodzinę na Ukrainie, chwyciłam za telefon żeby zapytać czy wszystko u nich dobrze? Na szczęście tak.

Renata Grzybczak- prezes fundacji Światło dla Syrii – Light for Syria, która od lat niesie pomoc uchodźcom pisała ostatnio o tym, że Syryjczycy od dawna alarmowali, że Putin zrobił sobie w ich kraju poligon doświadczalny na ludności cywilnej, ale jego prawdziwym celem jest Europa. Tyle że nikt ich nie słuchał. Przypomniałam sobie relacje z bombardowań bronią chemiczną syryjskich szkół, szpitali, przedszkoli. Dzieci po ataku bomb z chlorem umierały dusząc się kilka godzin. Przez lata nie bardzo nas to obchodziło. Nie na tyle by uruchomić korytarze humanitarne, czy wziąć udział w programie relokacji uchodźców. Nie nasza wojna – nie nasz problem? Tyle, że to był i jest ten sam Putin, który właśnie rozpoczął wojnę w Europie.

Oglądam wiadomości. Prezydent, premier i inni politycy deklarują pomoc dla Ukrainy. Na Facebooku poruszenie. Ludzie organizują pomoc, modlitwy. Jakiś czas temu napisałam: „nie ma nic piękniejszego niż ludzka solidarność” i nadal tak uważam. Jedna rzecz nie daje mi spokoju.

Gdy oglądałam dzisiejsze deklaracje solidarności z Ukrainą przeszło mi przez myśl: „nie można było tak od razu”? Czy nie mogliśmy uchodźcom z innych krajów okazać serca? Teraz wygląda na to, że dzielimy uchodźców na lepszych i gorszych. Ukraińskie dzieci bez dokumentów przejdą granicę, a syryjskie, irackie, afgańskie na pakę i do lasu? Nie pojmuję tego. Pamiętam jak jesienią 2021 pomagający uchodźcom Polacy byli przez polityków wyśmiewani, nazywani „pożytecznymi idiotami” czy „agentami Łukaszenki”. I wiem jak było to druzgocące, dla tych, którzy nie umięli przejść do porządku dziennego nad tym, że w naszym kraju ludzie umierają z zimna głodu i braku wody.

Kilka miesięcy temu większość wierzących popierała bezwzględne zawracanie wszystkich migrantów z granicy polsko – białoruskiej. Zdaniem części pobożnych Polaków Ci ludzie nie zasługiwali nawet na pomoc humanitarną. Gdy abp. Gądecki wyznaczył niedzielę 21 listopada ubiegłego roku dniem ogólnopolskiej zbiórki na pomoc uchodźcom na granicy z Białorusią i wezwał do modlitwy za nich, wiele parafii wyłamało się  ze zbiórki i z modlitwy.

W podlaskich lasach nadal są ludzie. Nie możemy o nich zapomnieć. Czy pozwolimy na to by przebywający tam mężczyźni, kobiety i dzieci, do wszytskich trudnych doświadczeń  dodali jescze to: odmowę udzielenia pomocy ze względu na narodowość czy wyznawaną wiarę? Dobrze, że jesteśmy solidarni z Ukrainą. Okażmy miłosierdzie także uchodźcom z polsko-białoruskiej granicy.

____________

Zdjęcie Pixabay

Historia jednej piosenki

Piosenkę „Przeżyj to sam” zespołu „Lombard” grano na balach ósmych klas mojego rocznika (1981), a także w kolejnych latach. Jako dziecko zastanawiałam się dlaczego akurat ten utwór stał się tradycją?

Teraz rozumiem więcej.  Lata dziewięćdziesiąte XX wieku, gdy kończyliśmy podstawówkę, to był czas, wywalczonego za wysoką cenę, pokoju. Wolna Polska, demokracja, możliwe były dlatego, że ktoś, przed nami, stoczył o nie bój. „Ogromne morze ludzkich głów” –  jak słyszymy w piosence – zmieniło świat. Przekazali nam Polskę – dziedzictwo swojej krwi. Jesteśmy ich dłużnikami. My, dzisiaj czterdziestolatkowie, ale także wszyscy, których głos się liczy, zdamy kiedyś sprawę przed naszymi przodkami, z tego jaki świat przekazaliśmy kolejnemu pokoleniu? Ważne, żeby chciało się nam bronić wartości jaką jest wolna Polska, jaką jest braterstwo, człowieczeństwo, solidarność ponad wszelkimi podziałami.

Mój piękny gniew

Kulminacyjnym momentem piosenki jest zdanie:” i zaczął w tobie gniew kiełkować, aż pomyślałeś  – milczenia dość”.  Wstydzimy się gniewu. Jesteśmy tak wychowywani, że gniewać się nie wypada. Tymczasem tutaj, ta nielubiana emocja pokazana jest jako coś pozytywnego. Gniew przedstawiony jest jako siła napędowa, prowokująca zmianę na lepsze. Co wy na to? Bo mnie to kręci. Mój gniew zaczął kiełkować już dawno, teraz ma mocną łodygę i pięknie zakwitł. Już pora pokazać go światu.

Spotkasz mnie jutro o 15:00 pod MSWiA na proteście zorganizowanym przez Stowarzyszenie Mudita, po hasłem „Gościnność bez granic”. Dołączysz?

__________________________________

Link do wydarzenia: https://facebook.com/events/s/goscinnosc-bez-granic-protest-/628241328580820/z?u.. 0820/

Link do piosenki: https://youtu.be/g7ogvpwqs5s

Obrazek autorstwa mojej córki.

„Budzi mnie dzwonek telefonu. Słońce wpada z impetem do pokoju, razi w oczy.

– Słucham?

– Halo Adam!

– Cześć tato.

– Wszystko dobrze?

– Tak w porządku, czemu pytasz.

– Szukałem Cię.

– Ale dlaczego? Czy coś się stało?

– Dzwonię złożyć Ci życzenia. Dziś Wilekanoc i twoje urodziny.

– Co? …a, tak, dopiero się obudziłem, zapomniałem….

– Co ci mówi serce?

– Chyba się przesłyszałem?

– Pytam, jak z sercem, wszystko ok.?

– A…tak! Nigdy nie było lepiej!”

fin!

„Coś się zmieniło. Nadal nie wiem gdzie jestem, ani co się ze mną dzieje? Poruszam się po omacku, idę…a raczej ktoś mnie  niesie? Tak. Dopiero teraz dociera do mnie, że poza mną ktoś tu jest. Ból zaczyna ustępować. Jest odrobinę jaśniej.

– Bolało Cię?

– Tak. Skąd wiesz?  – pytam mocno zdezorientowany.

Nie rozumiem co się stało i z kim rozmawiam? Wstydzę się zapytać.  Jego obecność wydaje się teraz taka oczywista. Jakby tu był zawsze. Czuję się … bezpiecznie.

– Byłem, przy tobie.

– Słucham?

– Wtedy, kiedy myślałeś, że nikt nie słyszy, słyszałem cię.

– Dlaczego nic nie odpowiedziałeś?  – mówię z wyrzutem. Po chwili znów mi wstyd. Nawet nie wiem z kim rozmawiam?

– Jestem przy tobie zawsze, także  w miejscu, którego się najbardziej boisz – w twojej samotności.

Na samo wspomnienie przenika mnie dreszcz. Znów mam na końcu języka, żeby spytać – kim ty w ogóle jesteś? Zamiast tego wyrzucam z siebie – Co? W tym paskudnym bunkrze, z którego właśnie się wydostałem? Nawet mi nie przypominaj…

– Nie wydostałeś się, nadal tu jesteśmy.

– Co? – słowa grzęzną mi w gardle – Jak to? – rozglądam się nerwowo.

– Jestem z tobą w twojej samotności.

– Ale nie czuję się samotny, gdy jesteś przy mnie – mówię machinalnie.

– Gdybyś nie doświadczył samotności, skąd wiedziałbyś jak ona smakuje? A teraz wiesz. Jesteś tu i spotkałeś mnie?

– Tak

– Bywałeś tu wcześniej prawda?

Normalnie z nikim nie rozmawiam o tym co czuję, nie umiałem dotąd tego nazwać, ale teraz…widzę więcej,  rozumiem to co się ze mną działo.

– Nie wiem czy kiedykolwiek tak naprawdę stąd wyszedłem? – odpowiadam szczerze – Czasem udaje mi się to miejsce czymś przesłonić, zagłuszyć. Wydaje mi się wtedy na chwilę, że ono nie istnieje. Ale jednak jest…

– To jest dla Ciebie trudne?

-Tak, bardzo.

– A teraz? Gdy jesteś tu i wiesz, że jestem tu z tobą zawsze… czy to coś zmienia?

– Tak, to zmienia wszystko – gdy kończę mówić zalewa mnie spokój. Mam go w każdej komórce ciała. Oddycham głęboko, tak jakbym nigdy dotąd nie oddychał naprawdę.

– Już czas wracać.

– Dokąd?

– Czeka na ciebie nowy dzień – jego słowa dodają mi otuchy. Gdzieś zniknął lęk.

Zdobywam się na odwagę by zapytać – Kim jesteś?

– Znasz odpowiedź. Jest tu…-  mówi wskazując na moje serce…”

cdn

„Chciałbym uciec. Nie być tutaj. Być gdzieś indziej, choć na chwilę. Nie daję rady. Wiem co by powiedzieli: „Patrzcie go! Wiedziałem, że się rozsypie”, „frustrat”, „histeryk”… nie chcę by ktokolwiek wiedział. Gdy ich spotykam silę się na uśmiech. To moja jedyna broń. Cały się za nim chowam. Nic mi nie jest. Przecież „faceci nie płaczą”. Czuję, że coraz mniej mi to wychodzi. Z każdym dniem coraz bardziej widać, że coś ze mną nie tak. Muszę się wziąć w garść. Tak, zrobię to! Wezmę się! Tylko jak? Nawet nie bardzo rozumiem co się ze mną dzieje. Żeby choć dało się za czymś schować, za jakimś skrawkiem pozoru. Przestaję panować nad mimiką. Uśmiech zmienia się w nerwowy grymas. Już ścigają mnie ciekawskie spojrzenia. Będę dla nich tematem do rozmów, ocen. Wymykam się sobie spod kontroli. Nie mam już nic poza wstydem. Nie znoszę siebie. W pustym pokoju walę pięścią w ścianę: tak jestem słaby, przybity, zdołowany, zagubiony i jestem z tym cholernie sam!

Tkwię zamknięty w jakimś bunkrze, nie ma drzwi, okna, znikąd światła. Jak się tu znalazłem? Nie chcę tu być! Czy ktoś mnie w ogóle słyszy? Jak stąd wyjść? A jeśli tu zostanę? Wpadam w panikę, czuję dotkliwy ból.”

cdn.

Wszystko jest wyraźniejsze. Każde słowo modlitwy, każda rozmowa. Wszystko stało się bardziej konkretne. Wyodrębniła każda chwila.

Grabię liście, pestki śliwek, puste muszelki po zeszłorocznych winniczkach, dotykam dłońmi ziemi…chyba pierwszy raz z takim przejęciem.  Chcę smakować każdy moment. Doświadczać, chłonąć świat wszystkimi zmysłami, jakby na zapas. Nawdychać się go, nadotykać, gładzić dłonią miękkie pączki dopiero, co budzącej się ze snu natury. Ależ się zdziwi, gdy się zbudzi! Nie zobaczy nas w parkach, na skwerach i w lasach. Czy będzie tęsknić?

Co rano wita mnie przytłaczająca jak betonowy sufit rzeczywistość. Otwieram oczy myśląc –„znowu budzę się w czasie, kiedy „to” się dzieje”. Zanim włączę się do życia, uruchomię medialny szum informacji – już je widzę. Czerwone headline-y, na których jego nazwa odmieniana jest przez wszystkie przypadki. Czuję, jakby mi ktoś wszczepił czip, zaprogramował pierwszą akcję po uruchomieniu systemu: załaduj headline z wyboldowaną nazwą, ze stale rosnącym szeregiem liczb. Żeby, choć jeden dzień nie usłyszeć o tym, o czym jeszcze kilka miesięcy temu nie miałam pojęcia, że istnieje.

Zabawnie wyglądamy z naszymi planami. Powiadomienia w telefonie: kontrola u dentysty, basen, spotkanie klasowe – brzmią niestosownie i nieadekwatnie. Zapisane w czasie, gdy trudno było wyobrazić sobie, że staną się nieosiągalne.

Wyłapuję masę nieistotnych szczegółów. Oglądam ciekawy wywiad, na zakończenie prowadzący spotkanie podaje zaproszonemu gościowi rękę na pożegnanie. O rety! Nie mają rękawiczek! – Spokojnie to program nakręcony pół roku temu, jeszcze można było sobie bez obaw podać rękę.

Inaczej niż dotąd odbieram muzykę. Mocniej, głębiej. Nie słucham na co dzień Beaty Kozidrak, ale jej piosenka, w której śpiewa: „nie odnajdzie więcej nas ta sama chwila”, brzmi proroczo i metafizycznie. Każda chwila jest złotem.

Ograniczeni przestrzenią karmimy się sobą. Staliśmy się dla siebie chlebem powszednim. Zacieśniamy więzi. Uczymy się przyjmować wszystko to, co nam w drugim smakuje i to, co drażni. Uczymy się zbawiennej sztuki poprzestawania na tym, co mamy. Świat dzięki temu stał się trochę lżejszy, a może to my zmaleliśmy, a wraz z nami nasze potrzeby.

Dookoła rozlewa się mrok. Złaknieni jesteśmy promyków światła. Dzieci – posłańcy światła, biegają, dźwięczą radośnie, pełne życia, energii, nadziei.

Żyjemy jednocześnie w dwóch równoległych rzeczywistościach. Trudniej niż kiedykolwiek, mimo odosobnienia oddzielić „tu” od „tam”. Serce nam bije do tego, co wewnątrz i do tego, co na zewnątrz. Myśli krążą w czterech ścianach, by za chwilę wyruszyć do Chin, USA, Wielkiej Brytanii, Włoch i wrócić do nas bez odprawy celnej mijając granice, wprost do naszego salonu. Zasiadamy do stołu, pora na kolację. Świat zmalał, wypełnił przestrzeń pomiędzy zielonymi ścianami a oknem balkonowym. Słońce jest coraz niżej. Minął kolejny dzień.