Moja córka co wieczór prosi bym opowiedziała jej przed snem: ”Czerwonego Kapturka”. Bardzo nie lubię momentu, w którym mama wysyła córkę do babci przez las i mówi: „tylko nie rozmawiaj po drodze z nieznajomym”. Myślę sobie: dziewczynka zaraz pójdzie do lasu, spotka wilka i „porozmawia”, po czym zostanie zjedzona i to będzie jej wina, bo przecież mama jej mówiła. Tyle, że pewnie wcześniej słyszała też inne rzeczy, jak na przykład to, że trzeba być grzeczną, miłą, ładnie odpowiadać gdy ktoś pyta, że to nie ważne czy chcesz dać buziaka na powitanie cioci czy babci, masz dać bo inaczej dorosły się obrazi. Może dostała czasem klapsa, albo regularne lanie. Może słyszała, że dzieci i ryby głosu nie mają i mnóstwo innych rzeczy, które stawiają ją na przegranej pozycji już na starcie. Już w momencie w którym chwyta za koszyk i przekracza próg domu. To dziecko jest tak niepewne siebie, że zupełnie nie ufa swoim odczuciom. Nawet gdy widzi wilka w łóżku babci, zamiast brać nogi za pas, idzie prosto w jego paszczę. Ta bajka wcale nie kończy się happy endem. W oryginalnej wersji spisanej przez Braci Grimm wilk pożera dziewczynkę i tyle. Zakończenie z leśniczym, który rozpruwa brzuch wilka i ratuje niewiasty zostało wymyślone później. Ta bajka uwiera, daje do myślenia. Mobilizuje by wychowywać córkę tak, by wiedziała, że nie musi być miła, może ufać swoim odczuciom, ma prawo podnosić alarm gdy coś ją niepokoi. Chcę żeby znała swoje granice i umiała ich bronić. To dla mnie ważne. Chciałabym ją nauczyć, że jej emocje mają znaczenie i komunikują coś ważnego. Wszystkie bez wyjątku, nawet gniew, który mam wrażenie jest otoczony jakąś aurą tabu. Jakby był emocją nie na miejscu, która szczególnie nie przystoi dziewczynkom. A właśnie, że przystoi!
Dzisiaj dzień dziewczynek. Jestem matką wspaniałych córek i świętujemy!