Mamy kwiecień. Za kilka dni rodzice dzieci przedszkolnych i szkolnych dowiedzą się czy ich pociechy przyjęto do wymarzonych placówek. Mieszkam w dzielnicy, w której w przeciągu kilku ostatnich lat przybyło wiele bloków mieszkalnych co za tym idzie wzrosła liczba ludności. Nowo powstałe mieszkania zasiedlają najczęściej rodziny z dziećmi. Problem w tym, że w ostatnim czasie w okolicy nie powstało żadne nowe przedszkole czy szkoła. Szkoły radzą sobie z napływem dzieci przechodząc na system zmianowy. Ten zabieg nie działa jednak w przypadku przedszkoli. Rodzice często z braku miejsc zmuszeni są szukać placówki dla swoich pociech w innych dzielnicach. Walka o miejsce w przedszkolu jest zaciekła i często daleka od zasad fair- play.
Dialogi osiedlowe
Karolina mama trzyletniej Amelki i Ewa, mama pięcioletniego Stasia. Spotykają się czasem w osiedlowej piaskownicy. Karolina od września planuje wrócić do pracy, którą przerwała po narodzinach córki. Ewa pracuje. Oprócz Stasia ma jeszcze starszą córkę Olę w pierwszej klasie.
– Boję się, że nie dostaniemy się do żadnego przedszkola w naszej dzielnicy. Mamy raptem kilka punktów za płacenie podatków w miejscu zamieszkania, to wszystko – mówi Karolina.
– Ja się bez problemu dostałam do przedszkola „Bajka” (naprzeciwko bloku) – odpowiada Ewa.
– Ale jak to?
– Normalnie, wystarczyło pogadać z dyrektorką, ona jest bardzo otwarta i miła. Poza tym wpisałam, że jestem samotną matką. Tego nikt nie sprawdza.
– Poważnie?
– Słuchaj, wiem o czym mówię, już dwa lata Stasio jest w tym przedszkolu, wcześniej była Ola. Mój mąż nawet działa w radzie rodziców.
– I nikt się was nie czepia?
– Nikt. Ostatnio sadziliśmy drzewka z dziećmi na placyku zabaw. Mąż zorganizował taką akcję ekologiczną. To przedszkole jest fantastyczne…
I w zasadzie, od lat nic się nie zmienia
Wpis z dyskusji z forum.gazeta.pl : https://forum.gazeta.pl/forum/w,567,165768292,165768292,samotne_matki_w_rekrutacji_do_przedszkola.html
kochamruskieileniwe 19.03.18, 10:23
„Teoretycznie oświadczenie się pisze.
Jednak większość traktuje te oświadczenie – jako świstek, który wiele może ułatwić, a którego konsekwencje prawne nie brane są pod uwagę. Zwłaszcza, że rzadko są sprawdzane.
Hmmm… watek z cyklu pojawiających się co roku. I w zasadzie, od lat nic się nie zmienia. Bo uczciwość nie popłaca ”
Z życia mam…
Zdarza się, w dużych miastach, że chętnych na miejsce w przedszkolu jest tak wielu, że nawet bycie samotnym rodzicem czy rodzicem wielu dzieci (za wielodzietność tez przyznawane są punkty) nie gwarantuje dostania się do placówki. Taką sytuację ma Basia mama trójki dzieci. Jedna z córek uczęszcza do obleganego przedszkola, Basia czeka na wyniki rekrutacji drugiej latorośli. Dostała sporo punktów za wielodzietność i za rodzeństwo w placówce pierwszego wyboru, ale chodzą słuchy, że prawie wszystkie zgłoszenia to samotne matki i osoby wielodzietne, więc nie można być pewnym miejsca. Basia zapowiedziała dyrektorce, że nie odpuści jeśli jej dziecko się nie dostanie. Będzie codziennie w tym przedszkolu odbierać starszą córkę i będzie widziała kto jest samotny a kto ściemnia.
Justyna opowiada: „Pamiętam, jak ciężko było mi dowozić najstarszą córkę autobusem do przedszkola w sąsiedniej dzielnicy, gdy byłam w trzeciej ciąży. Jedno dziecko w wózku, jedno obok mnie, jedno w brzuchu. W tamtym okresie łapały mnie takie bóle że nie byłam pewna czy dotrę z nimi do domu. Nie było szans żeby mąż ją odbierał. On wraca do domu koło 18. W momencie zapisywania do przedszkola nie byliśmy jeszcze wielodzietni i nie mięliśmy szans na miejsce w okolicy. Kiedyś spotkałam koleżankę, która radośnie trajkotała o tym jak fantastyczne przedszkole mamy pod blokiem.
– Jak się tam dostałaś -zapytałam zdziwiona – przecież masz jedno dziecko?
– „Wychodziłam” sobie to miejsce – odparła, po czym ucięła rozmowę, odwróciła się na pięcie i poszła dalej.
Mieszkamy w tym samym bloku – relacjonuje Justyna. Jak ona sobie „wychodziła” to miejsce? Musiała napisać jakąś ściemę – mówi zirytowana. – Wiesz, jak to jest usłyszeć coś takiego, kiedy boisz się, że urodzisz w tym autobusie? Ile stresu kosztowało mnie i moje dzieci, żeby dojechać i wrócić z przedszkola? Jak często krzyczałam na nie z nerwów i z bólu? Kto nam zwróci ten czas? Ktoś sobie po prostu „ot tak” ułatwił życie”.
Może Justyna miałaby szansę dostać się gdzieś bliżej gdyby mniej osób kombinowało, albo gdyby komuś z dyrekcji chciało się weryfikować „deklaracje”.
Uprzywilejowane miejsce
Samotne matki – to grupa, która z uwagi na większe obciążenie życiowymi wyzwaniami niż pełna rodzina ma dodatkowe punkty w procesie rekrutacyjnym do przedszkola i szkoły. Punktów jest na tyle dużo, że ich otrzymanie zazwyczaj rozstrzyga o dostaniu się do wymarzonej placówki.
Kilka lat temu została zainicjowana ciekawa akcja społeczna pod tytułem: „Czy naprawdę chciałbyś być na naszym miejscu”. https://bagatela23.wordpress.com/2010/01/12/czy-naprawde-chcialbys-byc-na-naszym-miejscu/ Akcja skierowana do nieuczciwych kierowców, którzy zajmują uprzywilejowane miejsca parkingowe.
Myślę, że w temacie rekrutacji do szkół i przedszkoli, przydałaby się kolejna akcja społeczna: „Jestem samotna matką. Czy chciałabyś być na moim miejscu?”
Nieprzyjazny ekosystem
W wielkim mieście dzieci spędzają niejednokrotnie w placówkach szkolnych i przedszkolnych cały dzień (czas pracy rodziców plus czas dojazdu, co czasem daje 10 godzin!!!). Dzieci są przemęczone, rodzice zestresowani. Brak dostatecznej liczby przedszkoli w dzielnicach, w których przybywa mieszkańców, sprzyja zaciekłej walce o miejsca. Miejska dżungla rządzi się prawami dżungli. Wygrywa silniejszy, sprytniejszy. Czy musi tak być?
Warunki życia rodziny w dużej aglomeracji są trudne, tym bardziej cenna postawa osób, które nie ulegają pokusie ułatwienia sobie życia kosztem innych.
Znam wiele mam, podziwiam je wszystkie za codzienne zmagania z życiem, walkę o godny byt dla siebie i swoich dzieci. Te, którym przyszło toczyć ten bój w pojedynkę, są naprawdę bardzo obciążone życiowymi wyzwaniami. Jak mama Weroniki ze szkoły mojego dziecka, której mąż zmarł kilka lat temu. Posiłkuje się pomocą swojej rodzicielki, która co kilka tygodni pokonuje ponad trzysta kilometrów by pomóc jej przy dzieciach. Babcia Weroniki ma chorą nogę, porusza się o lasce. Daje z siebie wszystko by pomóc córce i wnukom. To bardzo dzielne kobiety.
Wielkomiejska dżungla to specyficzny ekosystem. Bywa nieprzyjazny dla swoich mieszkańców. Myślę, że mimo wszystko warto być uczciwym. Można w tym gąszczu znaleźć własną ścieżkę bez podstawiania nogi innym.
*Imiona i nazwa przedszkola w artykule zostały zmienione.
* Aktualizacja: wyniki rekrutacji już są. Do przedszkola w naszej okolicy przyjęto dwadzieścia czworo dzieci, dwieście czterdzieści sześć się nie dostało, w okolicznych placówkach proporcje są podobne – taka dżungla.
Polska od zawsze – już od czasów I Rzeczypospolitej – słynęła z dwóch zjawisk:
1. Fatalnych dróg (które teraz znacznie się poprawiły),
2. braku poszanowania dla prawa: „złota wolność” szlachecka wciąż szumi w naszych głowach (a społeczeństwo polskie jest w ok. 90% pochodzenia chłopskiego).
„Prawa są nasze jako pajęczyna:
bąk się przebije, a na muchę wina…”
– napisał Stanisław Trembecki („Pająk i mucha”), obrazując nasze podejście do prawa. Do dziś nic się nie zmieniło: ten, kto prawa przestrzega, uważany jest za frajera – wystarczy przejechać się po mieście zgodnie z przepisami i zobaczymy, jak wszyscy będą na nas trąbić i przeklinać. Widać to w „załatwianiu” spraw w urzędach, służbie zdrowia, przedszkolach i właściwie wszędzie…
I populistyczne zaostrzanie prawa nic nie da bez dobrej edukacji.
Dzięki za komentarz! Ciekawe, że nasza narodowa skłonność do omijania prawa ma tak długą tradycję. Jak bardzo jest to zakorzenione w naszej mentalności widać po zachowaniu tych, którzy powinni prawo egzekwować. W tym przypadku dyrektorach placówek. Słyszałam tylko o jednej dyrektorce, która weryfikuje oświadczenia składane podczas rekrutacji.
Aż strach pomyśleć, co będzie kiedy będę miała dzieci….. Już same ceny żłobków, „pożerające” większość wynagrodzenia, mnie przerażają, a co dopiero przedszkola…
Mila, dzięki za komentarz. Rodzicielstwo to piękna rzecz, nie upadaj na duchu 🙂 Ja akurat nie przepadam za żłobkami, co do przedszkoli to opłaty za te państwowe, o których mowa w artykule nie są wysokie. Prywatne to co innego, tam semestr kosztuje czasem tyle co na studiach podyplomowych, za to nie ma problemu z miejscami.
Te kryteria są chore. Najgorzej, że wszyscy wiedzą o nadużyciach i nikt nie zmieni kryteriów.
W kwestii omijania prawa-ogólnie uczciwość kuleje. Przykład ze szkoły: konkurs na pracę plastyczną wykonaną przez DZIECI.
Wygrywa praca plastyczna, której autorem jest z pewnością dorosły i to w dodatku uzdolniony.
Jaka z tego nauka dla dzieci….że nieuczciwość jest opłacalna, nagradzana.
Dzięki za Twój głoś Betty. Mnie także irytują szkolne konkursy. Dorosłym wydaje się to mało istotne, ale dziecko przeżywa. Daje z siebie wszystko, poświęca czas, ma nadzieję, że zostanie docenione. Potem okazuje się, że przegrało z Janem Kowalskim, który ma już lat czterdzieści, ale nie mógł się powstrzymać żeby nie wziąć udziału w konkursie dla dzieci.
Myślę, że omijaniu prawa, przepisów czy ustaleń sprzyjają dwa mechanizmy. Jeden to społeczne przyzwolenie. Popularny jest argument: „bo wszyscy tak robią”. Do tego brak reakcji osób odpowiedzialnych za egzekwowanie przepisów ( dyrekcja przedszkola, jury szkolnego konkursu itd..).
Drugi mechanizm: zazwyczaj nie zastanawiamy się jaki wpływ nasze zachowanie wywiera na życie innych. Gdybyśmy się trochę rozejrzeli, wysłuchali historii osób, które żyją obok nas, może trudniej byłoby się zdecydować na nieuczciwą zagrywkę?
„zazwyczaj nie zastanawiamy się jaki wpływ nasze zachowanie wywiera na życie innych. Gdybyśmy się trochę rozejrzeli (….)”
Celna uwaga. I to jest smutne, takie bezrefleksyjne egzystowanie. Przypominają mi się slowa Jana Pawła II o wyobraźni miłosierdzia. Myślę sobie,że to pojęcie ma uniwersalne znaczenie, że powinniśmy żyć uważniej i patrzeć dużo dalej niż na czubek własnego nosa.